کلبه قلب
در این کلبه ی قلب دریا ای از عشق جاری ست !کلبه قلب
در این کلبه ی قلب دریا ای از عشق جاری ست !کاش
کاش
میشد
زندگی را رنگ کرد
کاش
سادگی پیروز بود
کاش
دیوار ما
یک رنگ داشت
کاش
دشت ها همه یک راه داشت
کاش
آب هارا گل نمیکردند
کاش
ماهی در ته آب روان آزاد بود
کاش
سیب روی شاخ در پناه عشق جاوید بود
کاش
خورشید
نور و گرما را
بر تمام خاک
اینگونه میتابید
...... کاش
عشق جاری بود
دریا....
کودکی که لنگه کفشش را دریا از او گرفته بود روی ساحل نوشت : دریا دزد است.
مردی که از دریا ماهی گرفته بود روی ساحل نوشت : دریا سخاوتمندترین سفره هستی است.
موج دریا آمد و جملات را با خود محو کرد و این پیام را به جا گذاشت :
برداشت دیگران در مورد خود را در وسعت خویش حل کنیم !
حلالم کن ...
اگر گاهی ندانسته به احساس تو خندیدم
و یا از روے خودخواهی فقط خود را پسندیدم
اگر از دست من در خلوت خود گریه اے کردے
اگر بـد کردم و هرگــز به روے خود نیاوردے
اگر زخمی چشیدے گاه گاهی از زبان من
اگر رنـجیده خاطـر گشتی از لحن بیان من
حلالمــ کن...
حلالم کن، و بعد از آن دعایمـ کن...
طلب عشق
یــــــادمــــــان باشد از امروزخــــــطایی نکنــــــیم
گــــــر که درخویــــــش شــــــکستیم صــــــدایی نکنیــــــم
پــــــر پروانــــــه شکســــــتن هنــــــر انســــــان نیــــــست
گــــــر شکستـیــــــم زغفــــــلت مــــــــــــن و مــــــایی نکنیــــــم
یــــــادمــــــان باشــــــد اگــــــر شــــــا خــــــه گلــــــی را چیــــــدیم
وقت پــــــرپــــــر شدنش ســــــازو نوایــــــی نکنیــــــم
یــــــادمــــــان باشد اگــــــر خــــــاطــــــرمــــــان تنهــــــا مــــــانــــــد
طلــــــب عشــــــق ، زهــــــر بــــــی ســــــرو پــــــایی نکنیــــــم
عاشقانه
مـیانِ بـاغِ چشـمانم
هـزاران رمــز و رازِ نی
به هـر جوی و به هـر بندش
بسی رنج و ستم درپی
مـرا ، در خلوتِ شبها
خوشا دستی که ناز آرد
میانِ سجده ی مستی
صـدایی در فراز آرد...
خـوشـا در گلشـن عشــقم ،
هجوم بـاد و طـوفـان نیست
درونِ باغی از وحشت ،
نفــیرمـرگِ انسان نیست
در اینجا هیچ گـــرگــی نیست
هـمه هـم قــدّ و همسانند ، بـزرگی نیست.
در اینجا چــشم هـا ،
واگــوی احساسند،
درونِ دیــده خـــاری نیست
و یــا در آسـتین هاشان ،
نفیر مـرگ و ، مــاری نیست
در اینجا،
هـر صــدایی سبز می آید.
مـرا از وحشت ِطـوفـان
مــلالـی نیست
میــانِ کــوچه ی بُـن بـست،
صـــدای قـیل و قـالی نیست
کسی در کین و نفــرت نیست
چــه خـوشبختم ! !
در اینجا ،
در هــــوای عــــشق بــایـد زیست.
